Aktualności

    Zofia Dąbrowska uważa, że „tolerancja jest granicą pomiędzy miłością a nienawiścią. Jest przygotowaniem do wolności. Skłonnością do pomagania ludziom w imię wartości. Postawą z predylekcją do działania. Wartością ogólnoludzką. Cnotą indywidualną. Ma wiele wspólnego z rozumieniem siebie samego. Jest mocną stroną osobowości. Każdy człowiek uwikłany jest w dramat tolerancji - nietolerancji.
Żyjemy w czasach teoretycznie pełnych tolerancji, ale czy tak naprawdę jest? Czy tylko uważamy się za tolerancyjnych, gdy problem nie dotyczy nas?
   Do zastanowienia się nad tym problemem skłoniło mnie pytanie zadane przez profesora na ostatnich zajęciach (na których byli sami nauczyciele). Wzbudziło wiele kontrowersji co mnie osobiście zaskoczyło. Na pytanie: Czy grupy integracyjne w przedszkolach i szkołach to coś dobrego? Znalazła się grupa nauczycieli, która była przeciwna temu. Tu nasunęło mi się pytanie: Skoro nauczyciele – osoby, które powinny być świadome pozytywnych skutków pracy w grupie integracyjnej nie wykazywały tej wiedzy, to co rodzice mogą o tym wiedzieć? Chciałabym w kilku zdaniach przekonać Was – rodziców do tego, że dziecko z deficytami jest swego rodzaju darem, bo nie tylko my możemy dać mu coś, ale to on daję nam o wiele więcej.
   Czytając ten artykuł powinniśmy zacząć od zadania sobie dość ważnego i istotnego pytania: Co ja, jako rodzic zrobiłbym dla swojego dziecka ?
   Przedszkole jest instytucją w której nie tylko uczymy, ale przede wszystkim wychowujemy. To tutaj od najmłodszych lat dzieci poznają wartości i normy, które w przyszłości będą tworzyły ich podstawę życia moralnego. Zadaniem nauczycieli jest wpojenie jak najwięcej etycznych postaw, wrażliwości, umiejętności życia w społeczeństwie i grupie.
   Kształcenie zintegrowane daje rodzicom ogromną nadzieję, aby ich dziecko mogło rozwijać się wśród dzieci - rówieśników. Naszym zadaniem jest nauczyć tolerancji i umiejętności życia w jednej grupie społecznej. To tylko od nas zależy, czy dzieci z deficytami będą mogły spokojnie i na równych warunkach rozwijać się w społeczeństwie. Postawmy się w roli rodziców tych dzieci: „większość z nich postrzega swoje niepełnosprawne dziecko jako problem egzystencjalny i przeżywa z tego powodu ciężki szok. Występuje wówczas zwątpienie, uczucie bezsilności i często subiektywne poczucie winy powodujące powstanie nowego systemu wartości.”
   W grupie/klasie integracyjnej dzieci mają okazję nauczyć się tolerancji i szacunku dla innych niezależnie od ich wiedzy, umiejętności i sprawności. Stają się nie tylko asertywne ale pełne empatii.
   Brak akceptacji dziecka przez społeczeństwo może doprowadzić do jego nadmiernego chronienia i izolowania przez rodziców. Co za tym idzie dziecko nie ma możliwości wdrożenia się w system życia społecznego. Nie dajemy mu szans na normalne życie.
   Biorąc pod uwagę pierwszą z wymienionych sytuacji, nasuwa się pytanie, czy dziecko może się nauczyć akceptować siebie, jeśli jest odrzucane przez najbliższych. Czy odseparowanie go od zdrowych rówieśników da mu kiedykolwiek szansę nauczenia się prawidłowych ról społecznych?
   Miejscem istotnym do realizacji wdrażania systemu tolerancji jest przedszkole/szkoła. „dzieci otrzymują od obecnych z nimi zdrowych dzieci wiele bodźców. To stwarza niepełnosprawnym możliwości poznawania zachowań i sposobów postępowania dzieci zdrowych.       
    Dzieci zdrowe również zyskują na obecności dzieci niepełnosprawnych. Uczą się pomagania, nabywają wrażliwości, rozwijają wyobraźnię, są bardziej uważne w kontaktach z innymi.”
    Wczesne zapoznanie dzieci z istotą tolerancji i propagowanie odpowiednich postaw ma ogromny wpływ na całokształt późniejszych poprawnych relacji międzyludzkich. Człowiek staje się tolerancyjny wtedy, kiedy tolerancja stanowi sens życia istniejących obok niego ludzi i słowo to nie stanowi jedynie pustego hasła. Dziecko uczy się tolerancji mimowolnie, jeżeli w otoczeniu dziecka (rodzina, przedszkole, szkoła) dorośli będą ludźmi tolerancyjnymi, akceptującymi każdą odmienność to z pewnością dzieci wyrosną na wartościowych tolerancyjnych obywateli.
   Praca w grupie zintegrowanej daje nie tylko nauczycielom wielką satysfakcję, ale również dzieciom zdrowym, które odmienność traktują jako coś naturalnego, niebudzącego sensacji czy zażenowania. Dlatego stoję na stanowisku, iż wpajanie idei integracji już od najmłodszych lat przyczynia się do tego, że otaczający świat staję się bardziej przyjazny.